اَلسَّـــــلامُ عَلیــکَ ایُّــها العَلَـــمُ المَنصـــوب
میلاد با سعادت صراط مستقیم ، نَبَاءِ العَظیم ،مهر فروزنده هستی، بَقیةَ اللهِ فی اَرضِهِ ، قطب دایره امکان ، حضرت ولی عصر صاحب الزمان(عج) ، مبارک باد.
با همه لحن خوش آوایی ام
در به در کوچه تنهایی ام
ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر
نغمه تو از همه پرشور تر
کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه ما می شدی
مایه آسایه ما می شدی
هر که به دیدار تو نایل شود
یک شبه حلال مسایل شود
دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه ما را عطشی دست داد
نام تو بردم ، لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه جان من است
نامه تو خط امان من است
ای نگه ات خاستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب
پرده بر انداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما
خبر آمد خبری در راه است
سر خوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید، شاید
پرده از چهره گشاید ، شاید
« مرحوم محمدرضا آغاسی»
روز را با یادت شب می کنم و هر شب منتظرت هستم. در تاریکی شبهای ظلمانی ، منتظر شنیدن گامهایت در پس کوچه ها ی انتظار هستم .آری من منتظر او هستم که او خود منتظر است.
شبها را به این امید روز می کنم و روزها را به این امید شب که تو بیایی. بیایی و دلهای زخم خورده مان را مرهم گذاری.
دیگر روزهای هفته برایم معنا ندارد.تنها به جمعه می اندیشم.ای کاش روز جمعه بود و جمعه ای معطّر نزدیک به جمعه «موعود». جمعه ای پر از عطر اقاقی ها، جمعه ای به عطر خوش محمّدی(ص) ، جمعه ای سرخ و حسینی (ع) ، جمعه ای سفید به پاکی دل منتظران عاشق و جمعه ای سبز به سبزی « جمعه حضور».
انتظار...
یکی از نویسندگان، حکایتی در امید بخشی انتظار ، این اعتقاد زندگی بخش نقل کرده است.
وی می گوید: در یک جلسه هفتگی که با یک استاد فرانسوی محقق در تشیّع (هانری کربن) تشکیل می شد، از پرفسور سوال شد: آیا راست است که بعد از جنگ، بازگشت محسوس در اروپا به معنویات و دینداری پیدا شده است؟ او پاسخ داد: کاتولیکها خیلی فعالیت می کنند، ولی فایده ندارد! مسیحیت دین گذشته و مرده است و جواب سوال روز و انتظارات آینده را نمی تواند بدهد. اسلام با آنکه دین تازه تری است، از نظر اهل تسنّن که پا از زمان پیغمبر جلو نگذاشته اند، با «خاتمیّت» باب معنویت و تربیت بسته می شود و ناظر به آینده نیست.فقط اقلیت «شیعه» هستند که با اعتقاد و انتظار «امام غایب» ، امیدوار به آینده دنیا و دارای روح و دل زنده اند و مسایل فلسفی و مشکلات زندگی را با نظر و اعتقاد و امید دیگری طرح می کنند.شیعه، نه فقط برای آینده مهرۀ معجزه آسایی در چنته دارد، بلکه در گذشته نیز مایه های افتخار و اتکای فراوان دارد؛ پیش رویش علی(ع) است که مادر دهر مانند او نزاییده و نخواهد زایید!
